Erica Terpstra, geboren op 26 mei 1943 te Den Haag, kent een rijke en lange loopbaan.

Mensen vermoeden vaak een enorme ambitie in me: Nederlands kampioen zwemmen, twee keer de Olympische Spelen, nu lid van de Tweede Kamer, daar moet een geweldige drang achter zitten om iets te bereiken. Maar in werkelijkheid is het allemaal een beetje toevallig zo gelopen. Ik was een couveusekind. Zo iel en tenger dat de huisarts zei, toen ik elf was en nog steeds elk moment een arm uit de kom had als iemand me wat te stevig beetpakte: Laat dat kind maar gaan zwemmen, daar wordt ze misschien wat steviger van!"ZO kwam ik terecht bij de Haagse Zwem &Polo Club de H.Z. & P.C. En dat bleek een gouden greep. Want het was een gezelligheidsclub, met een bloeiend clubleven. Maar als je daaraan mee wilde doen, moest je wel behoorlijk trainen. Nu hadden we het thuis niet breed, en met vakantie gaan was er dus niet bij. Maar een zwemkaart kon er wel van af, dus ik zat de hele zomer in het zwembad. Daar trainde het eerste herenwaterpoloteam, bijna allemaal studenten, die overdag konden trainen omdat er geen tentamens waren. Bijna vanzelfsprekend trainde ik met ze mee, en daardoor ging ik vrij snel vooruit. Toen ook nog bleek dat ik aanleg had, mocht ik mee doen met wedstrijden.

Dus dat is dus gebeurd zonder enige planning, zonder enig vooropgezet doel. Maar er verandert dan natuurlijk wel het een en ander. Want ik kreeg iets van: als ik hier dan tóch toevallig die wedstrijd moet zwemmen, wil ik wel graag winnen! Er ontstond de uitdaging om er voor mezelf achter te komen wat mijn grenzen waren. En ja, als je dát ambitie wilt noemen, dan had ik die. En een hele sterke ook. Maar mijn ouders waren er erg laconiek onder. Ik zat op het gymnasium en ze zeiden: "Dat zwemmen is aardig en we willen je er best mee helpen, maar je moet wel zorgen dat je huiswerk af komt." Zoals ze ook regelmatig zeiden:"Er is meer in het leven dan zwemmen!"

Zo heb ik mijn diploma gehaald tussen twee Olympische Spelen in. Rome 1960. Eindexamen 1962. Tokio 1964. Achteraf besef ik, dat ik verschrikkelijk veel mee heb gehad, met mijn ouders, een trainer en een club die op dezelfde golflengte zaten. Die er vanuit ging dat een topsportcarrière op die leeftijd een kwestie van vier, hoogstens vijf jaar is. En dat er leven moest zijn ná de carrière. Na Tokio ben ik er ook mee opgehouden. Ik studeerde toen al twee jaar in Leiden. Chinees en Japans als bijvak. 
van die studententijd heb ik ook weer zo genoten. Dat ik een verukkelijke jeugd had, wist ik toén al. Ik kon me, als kind al, soms zo blij en dankbaar voelen, dat ik er bijna geen raad mee wist. dan was ik weleens jaloers op mensen die naar een kerk konden gaan, om een god te bedanken voor alles. Toen ik daar een keer met mijn vader over praatte, zei hij: "Nou, als je dan zo gelukkig bent, is het minste dat je dan kunt doen daar iets van doorgeven aan een ander." Dat lijken hele grote woorden, maar ik heb er toch mijn hele leven heel veel aan gehad. Niet in een hoekje zitten consumeren, maar aanderen méé laten delen. Het leuke is dat mijn knullen dat ook een beetje beginnen te voelen. Veertien en zeventien zijn ze, en ze kunnen soms naar een ander toe een paar woorden of een gebaar hebben, waaraan ik kan zien dat ze niet uitsluitend met zichzelf bezig zijn.
Via mijn sport ben ik in de politiek gekomen. Dus ook dat ging min of meer toevallig. Ik zat in een gespreksgroep die zich verdiepte over het toekomstige sportbeleid in Nederland. Werd hevig gegrepen door de politiek lid van de VVD. Toen me gevraagd werd of ik me kandidaat wilde stellen voor de Tweede Kamer, zei ik "ja". En vanaf dat moment moet je wéér willen winnen!" "Nee, ik dacht niet: als ik in de Kamer zit, wil ik dát en dát bereiken. Ik dacht wél: ik wil meehelpen om de samenleving te kleuren op die manier die ik graag voor mezelf, maar vooral voor mijn kinderen wens. Hans Wiegel zei weleens van het Kamerlidmaatschap "Het is een hondenbaan om van te houden." En dat is het. Slopend maar fascinerend tegelijkertijd.